maandag 25 februari 2013

het boek Job

Ik heb geen vrede met de dood.. misschien raar voor een dominee, maar de dood maakt mij opstandig en soms bang. Ik heb overledenen gezien, gezeten naast mensen die wisten dat ze dood zouden gaan, en vaak gesproken met de achterblijvers. Dat hoort bij mijn werk..
Maar vrede heb ik er niet mee.
Dit weekend begon ik om 6 uur 's avonds in een boek, en had het 's nachts om half 2 uit. 'Het boek Job' gaat over de dood; over het verlies van een kind; over het spoorloos verdwijnen van een zoon. Het is het verhaal van Roek Lips die zijn zoon Job verloor aan de zee. Zijn lichaam werd nooit gevonden.
Ik las het boek achter elkaar uit en het troost me. Al weet ik niet of Roek Lips het zo bedoeld heeft, mij troost het..
Het beschrijft de dood van dichtbij, het verdriet onverhuld. Steeds weer tranen. Zitten en wachten en niet verder kunnen. En schrijven. Woorden zoeken voor iets onbeschrijflijk verdrietigs, woorden geven aan het verdriet, dat is wat Roek Lips doet. Want 'er zijn geen woorden voor' is niet goed genoeg, zegt hij.
Wat zit ik vaak zonder woorden bij iemand die dood gaat, of die door de dood beroofd is van iemand.
In dit boek volg ik ademloos hoe deze vader zich - zonder dat ik hoef te helpen - een weg graaft door het verdriet om de dood van zijn zoon. Woord voor woord zoekt hij een weg in het niemandsland.
Ik volg en voel dat het me hoop geeft dat hij die woorden deelt. Is de ergste dood misschien, die waar je helemaal in opgesloten raakt?
Als hij schrijft hoe hij Job's aanwezigheid voelt, en met hem praat, dan raakt me dat. Hoe kun je stellig zeggen dat er niets meer is na de dood..? Roek Lips kan het niet meer. En zijn voorzichtige vertrouwen haalt ineens scherpe randjes van mijn opstandigheid en angst.
En daar wil ik hem eigenlijk voor bedanken.
Hierbij :-)  dank je wel.

PS: over pastoraat
´Er zijn geen woorden voor..´ - kom ik daarmee weg, als pastor, als mede-mens? Of laat ik dan een ander met een ongenadige leegte achter?
Ja, ik kom er mee weg als ik geen woorden maar wel tijd heb. Niet als 'er zijn geen woorden voor' een bedekte manier is om te vluchten voor de de grootte van het verdriet; uit verlegenheid, onhandigheid, luiheid, machteloosheid, angst.. het kan allemaal.
Rouw vraagt om tijd. Roek Lips koos voor een zwarte 'rouwband'  om het boek voor zijn zoon. Want wij zijn de rituelen van de rouw vergeten. We rouwen te gehaast. Terwijl rouw een ' bumpy road' is met onverwachte bochten in de weg.
Dus is dit mijn pastorale ideaalplaatje: ik zit zonder woorden naast iemand die verdriet heeft. En ik blijf. Ik maak ruimte voor haar of zijn zoeken naar woorden, zonder in de rede te vallen, te troosten, te helpen. Tot het voorbij is..


Geen opmerkingen:

Een reactie posten