zondag 9 oktober 2011

lijf

Waar zit het geloof in de mens? In het hoofd, de lurven, je hart, je benen of je handen?
Op zondagmorgen in de kerk lijkt het er verdacht veel op dat het hoofd de hoofdrol heeft - hoe kan het ook anders. Iedereen zit stil in een bank. Alleen de stem mag de longen en de buik (als je diep ademhaalt voor een hoge noot) er nog bij betrekken. Maar verder valt het lijf stil. Tenzij er avondmaal is en je mag lopen. Oh ja, we mochten nog geld in een zakje gooien. Trouwens, het slotlied swingde vandaag wel, en ik zag een paar mensen voorzichtig heen en weer bewegen. Maar voorzichtig..
Vrijdagmiddag danste ik nog door een kerk heen. Er was geen kerkdienst, dat moet ik er even bij zeggen. Het was een workshop dans tijdens een middag van de 7evendehemel: een club van kunstenaars die hun kunst verbinden met geloven. We dansten dus door de kerkruimte, met een groepje waarin trouwens de mannen ontbraken.
Wat had ik daar een zin in, in dat dansen!
En het gekke is, die zin kwam opborrelen toen ik een weekend aan het mediteren was. Een bepaalde lichaamshouding oefenen is een manier om je te oefenen in een levenshouding.. dat merkte ik toen ik op m'n knielbankje zat. Voel hoe de grond je draagt, voel hoe je rechtop zit en je richt naar boven, voel hoe je handen een ontvangend gebaar maken, voel de ademhaling die binnenstroomt en je vult. Oefenen in vertrouwen - dat doe ik bij meditatie. Mijn hoofd vat het nog niet, maar het begint in mijn lijf te landen. Het lijf is wijzer..
En toen ik me zo bewust werd van de wijsheid van het lijf, ging ineens de behoefte om te dansen kriebelen. Om zo verder te oefenen in geloven..? Ik weet het niet precies, mijn hoofd weet het niet precies, maar het lijf kriebelt en wil bewegen.
Op je tenen staan en door de knieĆ«n gaan, springen en draaien, de ruimte verkennen en een ander naderen. Oefenen in verlangen, misschien is dat het wel wat ik doe als ik dans. Wat het lijf me leert...
Een collega* herinnerde me eraan, dat dit 'incarnatie' heet in de traditie van de kerk - God die zichtbaar werd in een mens. Hoe dat precies kan, en hoe het goddelijke en het menselijke zich precies tot elkaar verhouden in Jezus, daar heeft men zich het hoofd over gebroken in de kerkgeschiedenis. Het is niet te vatten en tegelijk is het houvast: het goddelijke is lijfelijk.
God begrijpen doe ik niet.. ik heb een vermoeden, soms. Dat vermoeden wil mijn hoofd zo precies mogelijk beschrijven. Mijn lijf wil het ervaren. Grip op het geheel van wie de Eeuwige is heb ik niet. Maar soms landt het in mij, het vermoeden.


*Hendro Munsterman, nederlands theoloog in Frankrijk

Geen opmerkingen:

Een reactie posten